Układanka

Układasz mnie kawałek po kawałku
jak obrazek z puzzli
trzysta sześćdziesiąt pięć
elementów w roku

Przybieram postać liczby urojonej
a Ty po nocnych kontemplacjach
rozwiązujesz mnie jak niewiadomą
matematycznego równania

Nie jestem układanką
ze skończoną możliwością korelacji
ale kaprysem natury
z chemią w próbówce namiętności

zwyczajnie kobietą

Zegar

By dogonić prastary czas
wystarczy zewrzeć szyki
i przywdziać zbroję cierpliwości
nim armia niepowodzeń
w pień wytnie
pędzące kawalerią marzenia
a na polu walki pozostawi
jedynie karły

By oszukać przeznaczenie
wystarczą wrzące pochodnie
pary oczu
i jak w kalejdoskopie
na huśtawce uczuć
wznosić się i opadać
wedrzeć w kalendarz przemijania

Nie wystarczy
obrót ciał niebieskich
bo niestrudzony wędrowiec
i tak nas przegoni

Przeznaczeni

Lata
przywarły do tętnic
tak niepostrzeżenie
obrysowały w Tobie
kontur moich bioder

Pulsuję więc
nie tylko łagodnością poranka
wczuwam się w garść pieszczot
na pergaminie piersi

Szum obudzonych liści
dobywa skroplałe soki brzozy
i znów upaja złaknione
usta nocy
moje i Twoje

Jestem

Cicho
pod pierzyną strachu
skryły się lata zaorane bruzdami
nie słychać też lęków
w bezszelestnej klepsydrze czasu
 
Tylko na strunie
opinającej biodra
wiszą wspomnienia
barwne motyle
 
Dopiero jestem
wylęknioną poczwarką
w łonie matki
ptakiem i skrzydłem
przeznaczeniem ku nicości
kluczem do wolności
 
Ale już jestem

Pora

Jeszcze trwa świt
wsparty o parapet horyzontu
a już dzień zapuszcza korzenie
w stoickie spojrzenia
odchodzącego poranka

Zostały jednak
uschnięte pomarańcze ust
wschodzącego słońca
choć na palisadach sosen rozsnute
jak kościotrupie szczątki
drwią z lekkości mgły

I chociaż jeszcze ramiona nocy
tkwią w powiewie wieczności
jak zamknięte w celi grzesznika
i szydzą z umierania
to czemu przysiadłaś
na krawędzi istnienia

Idź
wiosna za progiem

Fontanna

Zapiszę twój oddech
w pauzie moich słów

Linie papilarne
odcisnę na ciele
fioletową kalką
a resztę domaluję
tuszem codzienności

Kropelki potu rozpromienię
chwilą uniesienia
i zbiorę w życiodajną konew

Niech mnie poi
każdego dnia
świtem
zmierzchem
bytem

Jesteś

Jesteś prostotą i skomplikowaniem
liczbą pierwszą i zdaniem wielokrotnie złożonym
miłością wyzwoloną migawką
zapisaną nie tylko na błonie fotografii

Jesteś powietrzem które tłoczę do płuc
i nowym połączeniem neuronów
skłonnym poruszać nietkliwą codzienność

Jesteś moim punktem x
dopełnieniem na paraboli uczuć

Świt

Lubię gdy
półnagim spojrzeniem nocy
przedzierasz się przez
zawoalowane zakamarki bioder

Dłonie przeciągasz przez
wrzeciona żeber
i dziergasz tatuaże
w sklepieniu szyi

Dojrzałe winogrona ust
łapczywie zanurzasz
w soczystości skóry
i spijasz
rosę upojenia
świtem
czuję smak nieboskłonu

Lubię być
Twoją winnicą

Cud

Roztliłaś się z mgły
rozsianych ziaren uwielbienia
wrosłaś we mnie
pępowiną silną jak korzenie
stuletniego dębu

Karmię twoje konary
macierzystymi komórkami
i poję cię osoczem
dziewięciu miesięcy
oczekiwania

A ty chwytasz powietrze
moimi płucami
i dłońmi pieścisz łańcuszki
żył

Czterolistna koniczyna
rozkwita we mnie